Één ervaring zegt meer dan duizend woorden!

Allereerst bedankt allemaal voor de reacties op mijn vorige blog. Het blijft mij verbazen hoeveel mensen mijn verhalen lezen. Daarnaast is het fijn om te horen dat veel mensen na hebben gedacht over de gebeurtenissen die ik beschrijf in mijn blog!

Afgelopen twee weken waren de Ithemba kinderen vrolijk en druk. Dit komt waarschijnlijk omdat het niet zo warm is overdag. Van dit soort momenten kan ik echt genieten. De kinderen zijn vrolijk, fanatiek tijdens het zingen, dansen en bidden in de ochtend en spelen vol energie buiten. Ik ben begonnen met het filmen van de dagelijkse activiteiten op Ithemba. Later willen we hier een filmpje van maken. Deze kan Ithemba gebruiken bij PR-activiteiten. Leuk om te doen, al is het soms lastig om onopgemerkt te filmen. De camera heeft een aardige aantrekkingskracht op de kinderen!

Gister heb ik de complete schoenendoos film laten zien aan de kinderen. Zo konden ze het uitdelen van de dozen bekijken en zien hoe de kinderen in Nederland de zelf gemaakte cadeautjes kregen. Het bleek een groot succes. Vooral het feit dat ze hun eigen klasgenootjes konden herkennen. Continu werden namen geroepen en door de persoon in kwestie werd vaak al springend van blijdschap gereageerd. Zo onwijs leuk om te zien.

Naast de positieve energie van de kinderen was er deze week ook een situatie wat veel energie kosten. Lee-Ann, een meisje met een te hoge schedeldruk, was helemaal niet lekker. Eerder die week was ze door het ziekenhuis naar huis gestuurd. Er was niets mis volgens de dokteren. Het meisje schreeuwde het letterlijk uit van de pijn op Ithemba. Ik heb haar uiteindelijk apart genomen en ben met haar gaan lopen. Al snel bleek dat haar hoofd achterover houden en rustig heen en weer bewegen de enige mogelijkheid was om de pijn iets te verminderen. Ze heeft dan ook ander half uur bij mij op schoot gelegen met haar hoofd naar beneden hangend. Heftig om te zien hoe zo'n meisje door doktoren met alleen slaap medicatie naar huis wordt gestuurd. Want al ze slaapt schreeuwt ze niet. Gelukkig probeert Sabrina de moeder te helpen, haar blanke huidskleur opent deuren.

De zoektocht naar een therapeut begint eindelijk vruchten af te werpen. We hebben nu contact met twee therapeuten (een logopedist en een ergotherapeut) en hopen dat ze snel komen kijken op Ithemba. Toch wel een opluchting aangezien het een flinke klus is om iemand te vinden. Duimen dus dat we één van de twee wil komen werken op Ithemba.

Verder heeft de stichting nu officieel onderdelen van een professioneel boekhoudprogramma gesponsord. Ze kunnen nu via het programma onder andere internetbankieren en online werken. Daarnaast kunnen ze ook bij eventuele computerschade bij de boekhouding. Fijn dat we dit hebben kunnen regelen voor Sabrina. Het maakt de administratie makkelijker en sneller. Verder zijn we nog een aantal andere ideeën aan het uitwerken en de Ithemba website aan het vertalen in het Duits, Xhosa en Afrikaans. Genoeg te doen dus!

Vorige weekend ben ik met Roos lekker even een weekendje weg geweest. Plettenberg Bay stond op de planning. Het hoofd leeg maken en in Robberg (natuurreservaat) hiken. Dit bleek een aardige uitdaging met flink wat spierpijn als beloning. Het eerste stuk van de route was goed begaanbaar waardoor we besloten de lange route te lopen. Want zo zei Roos: Je kunt beter spijt hebben van wat je wel gedaan hebt, dan van wat je niet gedaan hebt. Het laatste stuk leek meer op klimmen en klauteren wat soms aardig doorploeteren was. Uiteindelijk terug bij de auto konden we trots zijn op het feit dat we de hele route van dik 4 uur hebben gelopen en zonder enige spijt!

Dit weekend staat er gelukkig niet zoveel op de planning. We gaan vanochtend ontbijten met Anne, Roos, Sabrina en Karin. Verder lekker uitrusten aangezien ik niet helemaal fit ben. Je kan merken dat het hier winter wordt, kinderen zijn aan het niezen en aan het hoesten. Verder heeft huisgenootje Anne deze week flink de griep gehad.

Voor iedereen die het leuk vind. Ik heb vorige week een aantal foto's op mijn blog gezet van Plettenberg Bay en natuurlijk de kids! Veel leesplezier :)

Afrika zorgt dat ik beter adem kan halen.

De twee weken die ik nu in Zuid-Afrika ben doen mij beter ademhalen.

Het is fijn om tijd door te brengen met Peter en te luisteren naar zijn verhalen. Fietsend, tijdens het auto rijden of aan tafel verteld hij over gebeurtenissen en ervaringen. Luisteren naar deze verhalen doen verdriet en soms zelfs pijn. Nooit zullen wij (Europeanen) volledig kunnen beseffen hoe oneerlijk de wereld is. Antwoorden als 'ik begrijp het' of 'dat kan ik mij voorstellen' zijn niet waar of gepast.

Gister waren we bij een tuincentrum. We werden daar geholpen door gekleurde en donkere mensen. In de stromende regen brengen ze je spullen naar de auto. Doorweekt en op oude schoenen door de modder. De vrouw liep mee naar de auto en Peter begon een gesprek met haar. Ze verdiende 150 rand per dag, omgerekend 10 euro en 70 cent. De bus kost haar 29 rand. Van wat er overblijft moeten zij en haar gezinsleden leven. De eigenaar van de winkel verdient hetzelfde bedrag per uur (als het niet meer is). De Afrikaanse donkere vrouw heeft 'geluk' omdat ze een baan heeft. Wel moet ze de hele dag in de stromende regen wachten op klanten die aankomen of vertrekken omdat de baas geen moeite neemt om een afdak te bouwen en zo te zorgen voor zijn werknemers.

De gehandicapten kinderen in Afrika krijgen een uitkering van de overheid. Hierdoor wordt de familie geholpen bij het opvoeden van het gehandicapte kind. Het bedrag dat de ouders maandelijks krijgen is omgerekend 17 euro per maand. Sommige ouders zijn zo arm en radeloos dat ze kinderen verminken of drankjes drinken tijdens de zwangerschap. Hierdoor kunnen ze de maandelijkse hulp van de regering aanvragen.

Nelson is een jongen dat een auto ongeluk heeft gehad jaren geleden. Hij zit nu in een oude rolstoel en leeft op straat. Zijn familie helpt of steunt hem niet. Als problemen niet in het zicht zijn, kunnen ze doen alsof ze nooit bestaan hebben. Nelson heeft geen geld of ID kaart en kan zich moeilijk verplaatsen. Belangrijker nog, hij heeft de hoop opgegeven. We hebben hem eergisteren geprobeerd te zoeken. Met koekjes en een grote kom warme soep. Hier in de buurt is een opvang voor gehandicapten mensen, Peter wil de komende weken proberen een plek voor hem te regelen. Het grote probleem is: mensen willen niet geholpen worden als ze de hoop verloren hebben.

Frustrerend is dat Peter en Daphne nog steeds de apartheid ervaren in hun dagelijks leven. Zeker omdat zij zich zo inzetten voor andere mensen, of ze nu gekleurd, donker of blank zijn. Daphne stond 2 weken geleden lang in de specsavers te wachten. Een blanke vrouw komt binnen lopen en word gelijk geholpen. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen.

Hoe vaak ben jij gestopt met lezen? Is je maag een slag omgedraaid?

Snel oordelen is makkelijk, goed luisteren vaak ingewikkeld. Dit soort verhalen mogen pijn doen, als we er maar over nadenken. Beseffen dat we geluk hebben en kleine dingen meer mogen waarderen. Elkaar helpen, zonder daarbij na te denken of je er zelf op achteruit gaat.

In het geval van Nelson, die de hoop heeft opgegeven en niet geholpen wil worden. Moeten iedereen zijn ogen sluiten en net doen of de jongen niet bestaat? Het is mooi om te zien hoe Peter vecht voor deze mensen en laat zien dat je met liefde, aandacht en doorzettingsvermogen veel kan bereiken. Als mensen maar weer gaan hopen!

Zoals Peter zo mooi zegt. Waarom repareren we wel een telefoon, laptop of andere materialen. We slepen ze van de ene naar de andere winkelen want we willen ze kost wat kost gerepareerd zien. Maar waarom 'repareren' we geen mensen door ze te helpen met problemen waar ze zelf niet uitkomen.

Mensen zullen vaak niet om hulp vragen maar met beter luisteren kun je weten wat mensen nodig hebben. Ook in Nederland zijn zoveel mensen die een luisterend oor kunnen gebruiken.

Nu zul je misschien denken, waarom zorgt Afrika dan dat ik beter kan ademhalen? Hoe arm de mensen ook zijn, ze zijn blij met wat ze hebben. Je ziet ze vrijwel altijd lachen, of het nu de kinderen van Ithemba zijn of de mensen uit de townships. Mensen lopen hier door het leven en staat stil bij de mooie en kleine dingen die een dag te bieden heeft ondanks alle narigheid. Het doet beseffen dat wij vooral veel rennen en vrijwel nooit stilstaan om even te genieten. Het land en de mensen laat mij nadenken over wie ik zelf ben. Het land en de mensen verwarren mij omdat ik de dingen die hier gebeuren niet volledig kan begrijpen maar het land en de mensen laten mij vooral vaart minderen!

The greatest gift you can give someone is your time. Because you are giving a portion of your life that you will never get back.

Moederdag vandaag! Ondanks dat ik mijn moeder al even heb gesproken wil ik haar zo ook nog even een dikke kus gegeven :)

Mijn eerste weekje Ithemba zit erop. De eerste week is altijd even lastig aangezien iedereen een eigen ritme heeft en ik vooral niemand in de weg wil lopen. Het is ook een mooie week omdat de kinderen vrolijk zijn en ik besef hoe fijn het is om terug te zijn op Ithemba.

De afgelopen week heb ik vooral rond gekeken en mee gedraaid de dagritme. De vrijwilligers hebben een 'eigen' klas. We helpen de kinderen in deze klas met eten en we poetsen tanden met de kinderen. Daarnaast heb ik een aantal kinderen uitgezocht die ik de komende weken ga behandelen. Het zijn kinderen met een aangeboren beperkingen en kinderen met een achterstand in fijne en/of grove motoriek. Het is leuk om te zien hoe leuk ze de individuele aandacht vinden en hoe goed ze mee doen met de spelletjes. Afgelopen donderdag heb ik het jongetje Tototo behandeld. Zijn fijne motoriek is slecht, net als de samenwerking van beide handen. Je had zijn enthousiasme moeten zien toen hij na een half uur zelf kralen kon rijgen.

Komende weken gaan we daarnaast ook opzoek naar een therapeut voor Ithemba. Aangezien dat een lastige opgaven wordt hebben we het zoekveld wat verbreed. Ithemba kan zowel een logopedist als een ergotherapeut hard gebruiken. We gaan nu opzoek in beide vakgebieden en hopen snel iemand te vinden. Ik heb van de week alle therapeuten in Port-Elizabeth opgezocht en ga ze allemaal mailen met de vraag of ze interesse hebben of iemand weten die geschikt is voor de baan. Ik ben benieuwd.

Naast Ithemba is het niet moeilijk om van het land te genieten. Met Peter ben ik nu twee keer gaan fietsen. Dwars door Port-Elizabeth en langs het strand. Een betere manier om de stad te leren kennen is er niet. Een veiligere manier waarschijnlijk wel! Fietspaden kennen ze hier niet en stoplichten zijn hier anders dan in Nederland. Ze kennen hier geen stoplichten voor rechtsaf. Je wacht gewoon rustig tot de tegenliggers gepasseerd zijn en steekt dan over. De lichten voor voetgangers en voor rechtdoor gaan dus tegelijk op groen met de mensen die rechtsaf willen. Echt fietsvriendelijk zijn de automobilisten hier niet, het is dus uitkijken en vaak fietsen over het voetpad.

Gister zijn we gefietst naar Sardiniabay. Een mooi strand waar je eerst een enorme zandheuvels moet beklimmen om bij de zee te komen. Het uitzicht was fantastisch, en zo stil omdat de meeste mensen niet bij deze baai kunnen komen. Je moet daarvoor een auto hebben (de meeste mensen peinzen er niet over om te fietsen). In de zee zwom een grote groep dolfijnen precies in het breekpunt van de golven. Zo dichtbij en zo gaaf om te zien. Jammer dat mijn camera van mijn mobiele telefoon niet goed genoeg is om mooie foto's te maken. Volgende keer neem ik zeker mijn goede camera mee als we gaan fietsen.

Vanochtend ben ik met Peter en Daphne naar de kerk geweest. Een hele ervaring, dat kan ik je wel vertellen. Het lijkt totaal niet op de kerk in Nederland. De kerkdienst vindt plaats in een soort fabriekshal met veel stoelen en een groot podium. Op de muren worden grote schermen geprojecteerd, alles wordt mooi verlicht en op het podium staat een popband. Het eerste half uur staat in het teken van zingen en daarna komt de preek van de pastoor (wat je bijna kan vergelijken met een stand-up comedian). De preek is een serieus verhaal maar zo grappig gebracht dat je aan het eind nog weet waar het over ging. Het meest bijzondere vind ik nog dat de kerk vol zit (en dan heb ik het over meer dan 1000 mensen) en dat meer dan de helft van mijn leeftijd is. Een bijzondere ervaring!

Verder is het hier in huis rustig en gezellig. Ik ben hier nu alleen met twee Duitse vrijwilligers. Ik mag met hen ook mee rijden naar het project, zo hoef ik geen eigen auto te huren. De rust is fijn, ik lees 's avonds lekker een boek of we kijken een film. Met Anne ben ik begonnen aan een komedieserie. We eten gezamenlijk of zitten lekker te kletsen, maar iedereen krijgt ook de kans zijn eigen ding te doen.

Nu heerlijk even niets doen en lekker muziek luisteren en morgen weer fijn richting Ithemba :)

Iedereen een nog een hele fijne Moederdag!

Mijn eerste twee nachtjes van huis zitten er op, nog een heleboel te gaan!

Ik ben vroeg wakker en mijn hoofd zit alweer vol ideeën en dingen die ik wil doen. Ik heb mijn eerste nachtje in PE heerlijk geslapen. Niet zo gek aangezien slapen in het vliegtuig geen groot succes. Van korte hazeslaapjes wordt je niet fitter heb ik gemerkt. Het weer was hier gister super mooi. Zitten in de zon was eigenlijk te warm. Deze dagen blijken hier nu wel een uitzondering te worden aangezien het hier winter wordt. Genieten dus van de dagen dat het zo mooi weer is!

Mijn reis ging vlot en soepel. Ik had weinig overstaptijd tussen mijn vluchten. Dit heeft als voordeel dat je niet zo lang hoeft te wachten maar mijn laatste overstap was toch wel erg krap. Ik moest mijn twee koffers ophalen van de band en opnieuw inchecken. Hier deden ze trouwens totaal niet moeilijk over. Met Egyptair mocht ik officeel twee koffers mee nemen, bij SouthAfrikaAirways maar één. Toch accepteerde ze de tweede koffer in Afrika zonder problemen. Dat is één van de redenen waarom Afrika zo'n fijn land is om in te verblijven. Heel moeilijk doen ze hier niet, zeker niet als ze weten dat de koffer bedoelt is voor een vrijwilligersproject.

Op het vliegveld werd ik opgehaald door Daphne. Het is fijn om Peter en Daphne weer te zien. Het zijn zulke lieve mensen. Gister middag kwam ik terug van het boodschappen doen. Daphne stond in de keuken, keek mij kort aan en zei: Je ziet er moe uit, kom hier dan krijg je een knuffel en dan lekker even naar bed om bij te slapen! Het zijn schatten van mensen! :)

Hier in huis is het nu heel erg gezellig. Er zijn vijf andere Nederlanders van de stichting Thamsanqa. Jammer genoeg gaan deze zondagochtend richting huis. Verder is er hier een Duits stel dat een jaar werkt op Ithemba.

Dit weekend staan er al weer een hoop leuke dingen op de planning. Vandaag gaan mijn Nederlandse huisgenoten richting het strand en vanavond uiteten met Peter en Daphne (onze huisouders) als afscheid. Ze hebben gevraagd of ik het leuk vind om mee te gaan, dat laat ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen.

Ik heb het gevoel dat ik hier alweer weken ben, heerlijk om je zo snel op je gemak te voelen. Op naar de komende 7 weken!

Home sweet home!

Toch nog even een stukje, om mijn reis af te sluiten. Ik ben al weer een aantal weken terug maar heb eerder nog even niet de behoefte of tijd gehad om een nieuwe blog te schrijven.

Erg leuk om, hier in Nederland, te horen hoeveel mensen mijn blog hebben gelezen. Ik waardeer het echt en het geeft mij een erg goed gevoel.

De laatste dagen Ithemba waren moeilijk maar ook erg mooi. Ik heb met Sabrina de kleine moestuin afgemaakt zodat de kinderen nu binnen de muren kunnen zien hoe de plantjes groeien. Ze mogen deze water geven, onkruid weghalen en later ook oogsten. Ik krijg af en toe een fotootje binnen van Sabrina en het is erg leuk om te zien hoe hard de plantjes groeien in dat goede klimaat. Ze zullen de radijs bijna kunnen oogsten.

De laatste dag was een partydag. We hebben met de kinderen gedanst, gezongen, geschminkt en ballondieren gemaakt. De kinderen waren super enthousiast. Voor mij was het iets moeilijker. Ik liep de laatste dagen rond met een erg dubbel gevoel. De 3 ½ week was erg snel gegaan en ik wilde graag nog wat langer blijven. Toch was het ook goed en fijn om weer naar huis te gaan.

De reis terug was erg lang (26 uur) en het zat niet helemaal mee met mijn backpack. Deze was in Londen blijven steken. Na mijn aankomst op schiphol zijn we ‘s middags gelijk naar mijn opa gereden. Het was zo mooi om elkaar weer te zien, heel bijzonder!

Zoals de meeste van jullie weten is het daarna heel snel gegaan. Mijn opa is een week later overleden. Ik ben blij dat ik in die week veel tijd heb kunnen doorbrengen bij hem thuis. Het waren heftige weken zo alles bij elkaar.

Afrika was in een klap heel ver weg, gelukkig heb ik een hoop film en foto materiaal uit te zoeken die mij weer wat dichter naar Afrika brengt.

Geluk is het enige dat zich vermenigvuldigt als je het deelt!

En hoe waar bleek dat te zijn de afgelopen week. De kinderen hebben dubbel en dwars alle stress, tranen en problemen in een klap goed gemaakt!

De dinsdag en de woensdag stonden vooral in het teken van de schoenendozen. Dinsdag heb ik alle dozen uitgesorteerd en een lijst gemaakt met kinderen die niet meer naar Ithemba kwamen. Deze dozen konden we dan aan de nieuwe kinderen geven. Een lastig klusje aangezien het nogal verscheeld per dag welke kinderen er zijn. Ik had gelukkig een hoop dozen!

Op woensdag bleek dat van de 42 kinderen (die regelmatig komen) er 39 op Ithemba waren. Een absoluut record, het gemiddelde lag de afgelopen weken op 33. Hilda was komen helpen die dag (een vrijwilligster, werkend bij Lelethu). Tijdens het ontbijt hadden we de geleende beamer neergezet in één van de klassen. Ik had niet zo veel verwacht van de film omdat ik dacht dat deze te moeilijk zou zijn voor de (jonge) kinderen. Niets bleek minder waar. Ze hebben gebiologeerd zitten kijken naar het filmpje, ik heb hem zelfs twee keer afgespeeld! Zo leuk om te zien hoe enthousiast ze werden van het filmpje!

Na het filmpje hebben we per klas de dozen uitgedeeld. Het valt gewoon niet te beschrijven hoe mooi het was om die gezichtjes te zien. Niet alleen blijdschap maar ook een stukje ongeloof en verbazing. Ze krijgen niet vaak cadeaus omdat de ouders daar gewoon weg geen geld voor hebben. We hadden uitgebreid de tijd om met de kinderen te kijken wat er in de dozen zat en uit te leggen waar ze de spullen voor konden gebruiken. Het mooiste vond ik dat het totaal niet uitmaakte wat andere in de doos hadden zitten, ze waren gelukkig met hun eigen doos! Een mooi voorbeeld was een nieuw jongetje dat een reserve doos had gekregen. In de reserve doos zaten zowel jongens als meiden spullen. Ik had daarom wat geschoven met een andere reservedoos zodat er alleen jongensspullen in de doos zou zitten. Ik had alleen een lippenstift over het hoofd gezien. Nog geen uur later liep er een jongetje door de klas met dik gestifte lippen (inclusief de rest van het gezicht) en een grote grijns op zijn gezicht! Dol gelukkig met zijn lippenstift.

De dagen daarna kwamen de kinderen nog regelmatig aanrennen om spullen te laten zien. Armbandjes, oorbellen, oranje hoedjes, rokjes, nagellak, Ik heb het de afgelopen dagen allemaal voor bij zie komen! Ik ben bijna klaar met alle cadeautjes voor de kinderen in Nederland. Ze zijn onwijs leuk geworden en de kinderen in Nederland verdienen ze dubbel en dwars.

Naast de schoenendozen ben ik druk bezig geweest met het kleine moestuinprojectje. Ik heb misschien de rest ook wel aangestoken want ineens word er weer tuinman gesponserd en zijn ze druk in de weer met de grote moestuin. Peter heeft een m3 compost geregeld zodat er goede grond is om groenten in te planten. Gister hebben Sabrina en ik al het compost in een kruiwagen naar binnen gereden zodat we vandaag de eerste dingen kunnen planten. We hebben grote trekkerbanden gebruikt als tuintje, zodat dat hopelijk langer mee gaat! Omdat de tuin nu binnen de muren van Ithemba ligt, kunnen de kinderen goed zien en volgen wat er gebeurd met de zaadjes.

Afgelopen zaterdag heb ik een rondje gereden hier door de regio. Ik heb het meisje bezocht dat ik op schiphol had leren kennen. We hebben heerlijk koffie zitten drinken in Grahamstown. Daarnaast ben ik een kijkje gaan nemen bij Kenton on Sea. Een klein dorpje met super mooie stranden. Zondag was een heerlijk rustig dagje. Ik heb zitten lezen en tegen het eind van de middag ben ik met Sabrina naar het strand gegaan. We hebben nog heerlijk kunnen zwemmen in de zee en zijn daarna een hapje gaan eten. Super gezellig!

Morgen ga ik de laptop naar Samkelo brengen. Ik heb gister allemaal spelletjes op de computer geinstaleerd. Daarnaast staan er nu muziek en foto\'s op, zijn de icoontjes extra groot en heeft het al zijn Ithemba vrienden als screensaver. Het is nu echt zijn computer. Ik moet nog even een grote muis kopen en dan kan de laptop naar de rechtmatige eigenaar.

Donderdag is mijn laatste avond hier. Katharina komt die dag ook aan bij Peter en Daphne (een vrijwilligster die ik ken van vorig jaar). We gaan die avond, ook samen met Sabrina, gezellig braaien hier thuis! Aan de ene kant ben nog lang niet klaar hier en wil ik blijven, aan de andere kant is het ook heerlijk om iedereen over een paar dagen weer te zien (vooral mijn opa!).

Allemaal bedankt voor de lieve berichtjes op mijn blog en mijn facebook! Ik zal vanavond proberen wat foto\'s op mijn blog te zetten :)

?

Alsof ik nooit ben weg geweest :)

Het is weer hoog tijd voor een nieuwe blog! Er is een hoop gebeurd de afgelopen weken.

Vrijdag 1 maart zijn we voor het eerst naar Ithemba geweest. Roos en Willemieke hadden op mij gewacht en waren dus nog niet langs geweest.We hadden van te voren niet verteld dat we vrijdag zouden langs komen en het was dan ook een leuke verrassing. De kinderen waren super enthousiast en ook de staf was blij om ons te zien. We kregen die dag gelijk een up-date van Sabrina (één van de leerkrachten). Vanaf 1 april wordt Ithemba onafhankelijk. Het wordt de eerste maanden lastig om rond te komen aangezien ze vrijwel geen startkapitaal mee krijgen en er is dan ook genoeg werk aan de winkel!

Die dag bleek ook dat ik de schoenendozen niet zomaar kon ophalen in de haven van PE. Het bleek dat ik hier in Afrika zelf nog een agent moest regelen die mijn spullen door de douane moest loodsen. Een hoop gedoe, geregel, gebel engestress maar het is uiteindelijk gelukt (mede dankzij Mart!!).

In het weekend hebben we lekker weinig gedaan. We zijn naar het strand geweest, hebben het marktje hier bezocht en hebben heerlijk gegeten aan het strand. Het is hier super mooi weer. Daphne was van de week aan het vertellen dat ze hier tegenwoordig geen herfst en lente meer kennen. De winter gaat over in de zomer en de zomer in de winter.

Vorige week maandag heb ik met Maureen en Sabrina een overleg gehad voor de stichting. Op dinsdag hebben we vooral aandacht besteed aan de kinderen. We zijn begonnen aan de bedankpresentjes voor de kinderen in Nederland. Super leuk, vooral omdat de kinderen hier zo hun best doen. We hebben daarnaast een begin gemaakt met een nieuw moestuin projectje. We gaan nu een klein moestuintje binnen de muren van Ithemba maken zodat de kinderen makkelijker kunnen zien en volgen hoe de plantjes groeien.De grote moestuin ligt namelijk achter de school en dekinderen kunnen daar niet zelfstandig heen. Peter heeft vandaag eenm3 compost besteld. Ik kan dus voorlopig vooruit!

Woensdag heb ik een dagje mee gekeken bij lelethu, een project voor baby\'s zonder ouders. De kinderen daar zijn wees, afgestaan of uit huis geplaats. Ze blijven daar tot er een adoptiegezin is gevonden voor de kinderen. Een heel indrukwekkend project waar ik met plezier een dag gewerkt heb. Ik was wel onwijs moeaan het eind van de dag!

Donderdag en vrijdag hadden we weer twee dagen Ithemba. Heerlijk om weer bezig te zijn daar. Ik heb mijn draai weer helemaal gevonden. Helpen met het eet, buiten spelen met de kinderenen gezellig knutselen. Daarnaast heeft Willemieke de afgelopen week nieuwe staffoto\'s gemaakt voor op de website zodat deze ook weer up-to-date is!

Afgelopenweekend stond in het teken van verjaardagen. Zowel Willemieke als de kleinzoon van Daphne en Peter waren jarigen het was dus groot feest hier bij ons thuis. De hele zaterdag hebben er 15 kinderen van 9 jaar door het huis gerend omdat het kinderfeestje bij ons in huis gehouden werd. Heel gezellig maar ook super druk. \'s Avonds zijn Willemiek, Roos en ik naar een rugbywedstijdgaan kijken. Volgens Peter moet je een keer bij een rugbywedstrijd zijn geweest. Het was onwijs leuk en hadden heel erg geluk met onze buren. De man die naast ons zat was namelijk bereid om het spel aan ons uit te leggen waardoor we er tenminste nog iets van begrepen. Na de rugbywedstrijd zijn we met Sabrinagezelliggaan stappen.

Vandaag was tot nu toe de leukste dag in PE. We konden vandaag namelijk de schoenendozen ophalen in het pakhuis! Sabrina had voorgesteld een paar kinderen mee te nemen en de chauffeur van Ithemba wilde ons rijden met de grote auto. Gelukkig ging het ophalen erg makkelijk, een hele opluchting! De kinderen waren zo verbaast toen ze de dozen zagen! Zeker toen ze er achter kwamen dat er ook een doos tussen zat met hun eigen foto erop :)

Ik kan niet wachten tot we woensdag de dozen gaan uitdelen!!

We can always make a plan

Weer een zo\'n mooie slogan van Doc en één die vaak van pas kwam tijdens de laatste weken. De laatste weken van de reis zouden iets meer op vakantie gaan lijken aangezien we meerdere nachten op één plek zouden slapen en we minder ver met de truck hoefde te rijden. Niets bleek minder waar, elk dag was weer een nieuw avontuur.

Zo vertelde ik in mijn vorige blog dat we die avond uit zouden gaan in Malawi. Het liep allemaal wat anders dan gepland. We vertrokken die avond eerst naar de plaatselijk kroeg in het dorpje. Ze hadden voor die avond een minibusje gehuurd, deze zou de hele avond bij ons blijven en mensen terug naar de camping brengen wanneer dat nodig was. Hier zijn ze niet zo nauw met het aantal mensen in één busje. Bij ons mogen er maar 9 mensen in en wij stonden dan ook even verbaast te kijken toen ze de deur dicht trokken en er 17 mensen in het busje zaten. De kroeg bestond uit een afdakje met wat stenen, een pooltafel en een bar. Als je naar de WC wilde dan was er een plekje gereserveerd tussen het mais. Gelukkig was iedereen dit nu gewend. Sinds we Zambia in zijn gereden zijn er geen toiletten meer langs de kant van de weg. Bij elke stop dook iedereen dan de bosjes in en ik kan je vertellen de natuur is schoner en fijner dan de meeste openbare toiletten in Malawi, Zambia en Mozambique.

Nadat we een drankje hadden gedaan in de kroeg zijn we doorgereden naar de discotheek 18 km verderop. Een deel van de groep was eerder naar de camping terug gebracht en we waren nu nog met 16 mensen over, waarvan 8 van onze groep. De disco bleek verbazingwekkend veel te lijken op een disco in Nederland. Afgezien van het feit dat wij de enige blanken waren. Toen uiteindelijk iedereen op de dansvloer stond begonnen er mensen om ons heen te hoesten. In eerste instantsie leek het op een kriebelhoestje maar ook bij mij werd het steeds erger. Toen vervolgens onze hele groep naar buiten liep, bleek dat het heftiger was dan verwacht. Ik heb staan hoesten tot ik bijna moest overgeven. We moesten vervolgens wachten op de binnenplaats omdat niemand wist wat er aan de hand was. De deuren bleven gesloten en toen Doc en onze Malawi gids verhaal gingen halen, vertelde het personeel dat iemand traangas had losgelaten (later was er ook een verklaring dat de rookmachine kapot zou zijn, maar we weten niet welke juist is). Niemand mocht van het terrein af. Nadat onze gidsen hadden staan praten als brugman mochten wij als groep door de poort. Ook dat ging niet zonder slag of stoot omdat er oproer ontstond en mensen begonnen te duwen en te trekken om ook weg te kunnen. Uiteindelijk zijn we de Malawivrienden, die mee waren, naar buiten geloodst en terug in het busje gezet. Ze voelde zich schuldig omdat ze ons hadden mee genomen naar de disco. Wij waren alleen maar super blij dat ze er bij waren want het had heel anders kunnen lopen. Een kort stapavondje dus.

De volgende morgen mochten we gelukkig uitslapen en vertrokken we pas laat richting de volgende camping. Tijdens de 7 uur durende rit heeft het gegoten. Toen we aankwamen op de camping bleek het daar al 9 dagen aan één stuk door te regenen. Onze hiking op de berg kon dus niet doorgaan. Gelukkig mochten we slapen in het kampgebouw waardoor we de tenten niet op hoefden te zetten. We hebben gezellig met zijn alle geslapen op de badmintonbaan en het voelde echt als een handbaluitje. We zouden eigenlijk 2 nachten blijven maar uiteindelijk werd besloten eerder door te rijden naar Mozambique. Dat bleek een goede beslissing aangezien we veel problemen hebben gehad met de visa\'s. De mensen uit noorwegen hadden nog geen visa en toen we bij de grens aankwamen bleek het visumapparaat kapot te zijn. Dit bleek geheel ons probleem en niet die van Mozambique. De enige oplossing was 400 km oprijden naar de volgende grenspost. Na 5 uur kwamen we daar aan en waren de visa gelukkig snel geregeld. Onze lodge was alleen niet haalbaar meer. We zijn daarom doorgereden naar Tete waar we uiteindelijk om 01.00 aan kwamen. De camping was letterlijk een ramp. Het stonk er verschikkelijk en er was vrijwel niets aanwezig. Iedereen was allang blij even te kunnen slapen. De volgende dag ging om 6 uur alweer de wekker om het volgende stuk te rijden. Het was een hele zit maar om 22.00 s\'avonds kwamen we aan in de lodge waar we werden ontvangen met een heerlijke coctail!

De lodge lag aan het stand waardoor we de dag daarna heerlijk konden zwemmen en verder lekker niets doen. Mozambique heeft prachtige stranden, alleen de bevolking vond ik daar wat minder. De witte mensen die wij daar ontmoet hebben, waren allemaal discriminerend naar de zwarte bevolking toe, iets waar ik slecht tegen kan. In de lodge hadden we weer even internet waardoor ik eindelijk weer even kon skypen met thuis. Daarnaast konden we al onze kleren wassen, geen overbodige luxe! Na 2 nachten zijn we doorgereden naar een andere lodge aan zee. We hadden met de groep een groot huis en 2 kleine casita\'s. Birgit (mijn roommate voor de reis) en ik hadden een klein huisje voor ons zelf en dus lekker de ruimte. De eerste avond hebben we gezellig met zijn alle gegeten in het restaurant aan het stand en heerlijk gezwommen in zee. De golven waren zo hoog en de stroming zo sterk dat je bijna niet kon blijven staan. Heel gaaf! De volgende dag was de zee te ruig om te gaan snorkelen. We hebben daarom lekker gewandeld over het strand, een boek gelezen en ik heb samen met Ischta yoga gedaan. s\'ochtends bleek het water te zijn weggevallen en ook de elektriciteit deed het niet waardoor we 2 dagen niet konden douche, het toilet het niet deed, we geen licht hadden en niets konden opladen. Het is en blijft een avontuur ;) De volgende dag was het weer nog steeds niet super maar ze zouden proberen om een snorkelplekje te vinden. Wat een ervaring om in een speedboot over de golven (van minstens 2 meter hoog) te varen. Doodeng maar zo gaaf! Onze eerste snorkelpoging was boven het rif. De eerste 15 minuten was er niets aan de hand, behalve dat je soms wat water in je snorkel kreeg en je hard moest zwemmen tegen de stroming in. Er was gewaarschuwd, niet in de buurt komen van de branding. Op het moment dat de golven omslaan wordt het gevaarlijk. Na 15 minuten ontstond er dan ook paniek omdat er één te ver was afgeraakt en niet goed tegen de stroming in kon zwemmen. Uiteindelijk met veel pijn en moeite en met een uitgeputte Jenny bereikte ze weer de boot. Achteraf gezien heeft ze echt heel veel geluk gehad! Het snorkelen bij het rif was dan ook snel over en we moesten direct terug de boot in. We hebben uiteindelijk in een rustig en ondiep stuk naar zeepaardjes gezocht maar deze bleken net zo zeldzaam als het zien van luipaarden.

Na 2 dagen rijden met de truck kwamen we uiteindelijk weer aan in Zuid-Afrika. Een raar idee omdat onze reis er bijna op zat. De eerste nacht hebben we geslapen op een camping in het Krugerpark zodat we de volgende ochtend vroeg op gamedrive konden. We zijn het park in gereden met onze eigen truck omdat deze zo hoog is dat je overal over heen kunt kijken. We hadden democtratisch besloten dat we alleen nog zouden stoppen voor giraffen, luipaarden, leeuwen en neushoorns aangezien iedereen aardig verzadigd was van de afgelopen 3 weken. Uiteindelijk bleken we niet heel veel geluk te hebben met het spotten van deze dieren (behalve de neushoorn!) maar aangezien onze gids onwijs veel over de natuur en de dieren kon vertellen was het een interessante ochtend. Na het middaguur zijn we doorgereden naar de volgende logde zodat we daar konden lunchen. We hebben met open mond naar het huis staan kijken. Het bleek een soort boomhut te zijn midden in het bos, aan de rivier. We hebben de middag lekker niets gedaan, s\'avonds met zijn alle gegeten, gekaard en tafelgevoetbald. Een mooie afsluiting van een geslaagd avontuur. De volgende dag om half 5 kwamen we aan in de drifterslodge van Johannesburg. De meeste van ons bleven nog een nachtje maar sommige vertrokken dezelfde avond al. Iedereen was de hele dag al een beetje van slag en het afscheid van Doc, Ischta en Siggi was niet makkelijk. De volgende ochtend was ik de eerste die vertrok. Iets waar ik wel blij om was, aangezien ik dan niet alleen over bleef.

De reis naar PE ging goed, al was het wel een heftig dagje. Totaal geen zin om de groep te verlaten en alleen door te reizen, maar toch ook blij om naar PE te gaan. Gelukkig kwamen Roos en Wil mij van het vliegveld halen waardoor ik gelijk aanspraak had! Gisteravond even gebeld met oma (want ze was jarig), mam en tante jeannette. Fijn om ze even gesproken te hebben, was ik wel aan toe!

Niets is wat je verwacht hier in Afrika en heb veel van de afgelopen weken geleerd. Het meest bezondere vond ik de groep, zo lang op elkaars lip en totaal geen problemen. Ik had het niet beter kunnen treffen!

Op naar 3 1/2 week PE en Ithemba :)