Weer een zo\'n mooie slogan van Doc en één die vaak van pas kwam tijdens de laatste weken. De laatste weken van de reis zouden iets meer op vakantie gaan lijken aangezien we meerdere nachten op één plek zouden slapen en we minder ver met de truck hoefde te rijden. Niets bleek minder waar, elk dag was weer een nieuw avontuur.

Zo vertelde ik in mijn vorige blog dat we die avond uit zouden gaan in Malawi. Het liep allemaal wat anders dan gepland. We vertrokken die avond eerst naar de plaatselijk kroeg in het dorpje. Ze hadden voor die avond een minibusje gehuurd, deze zou de hele avond bij ons blijven en mensen terug naar de camping brengen wanneer dat nodig was. Hier zijn ze niet zo nauw met het aantal mensen in één busje. Bij ons mogen er maar 9 mensen in en wij stonden dan ook even verbaast te kijken toen ze de deur dicht trokken en er 17 mensen in het busje zaten. De kroeg bestond uit een afdakje met wat stenen, een pooltafel en een bar. Als je naar de WC wilde dan was er een plekje gereserveerd tussen het mais. Gelukkig was iedereen dit nu gewend. Sinds we Zambia in zijn gereden zijn er geen toiletten meer langs de kant van de weg. Bij elke stop dook iedereen dan de bosjes in en ik kan je vertellen de natuur is schoner en fijner dan de meeste openbare toiletten in Malawi, Zambia en Mozambique.

Nadat we een drankje hadden gedaan in de kroeg zijn we doorgereden naar de discotheek 18 km verderop. Een deel van de groep was eerder naar de camping terug gebracht en we waren nu nog met 16 mensen over, waarvan 8 van onze groep. De disco bleek verbazingwekkend veel te lijken op een disco in Nederland. Afgezien van het feit dat wij de enige blanken waren. Toen uiteindelijk iedereen op de dansvloer stond begonnen er mensen om ons heen te hoesten. In eerste instantsie leek het op een kriebelhoestje maar ook bij mij werd het steeds erger. Toen vervolgens onze hele groep naar buiten liep, bleek dat het heftiger was dan verwacht. Ik heb staan hoesten tot ik bijna moest overgeven. We moesten vervolgens wachten op de binnenplaats omdat niemand wist wat er aan de hand was. De deuren bleven gesloten en toen Doc en onze Malawi gids verhaal gingen halen, vertelde het personeel dat iemand traangas had losgelaten (later was er ook een verklaring dat de rookmachine kapot zou zijn, maar we weten niet welke juist is). Niemand mocht van het terrein af. Nadat onze gidsen hadden staan praten als brugman mochten wij als groep door de poort. Ook dat ging niet zonder slag of stoot omdat er oproer ontstond en mensen begonnen te duwen en te trekken om ook weg te kunnen. Uiteindelijk zijn we de Malawivrienden, die mee waren, naar buiten geloodst en terug in het busje gezet. Ze voelde zich schuldig omdat ze ons hadden mee genomen naar de disco. Wij waren alleen maar super blij dat ze er bij waren want het had heel anders kunnen lopen. Een kort stapavondje dus.

De volgende morgen mochten we gelukkig uitslapen en vertrokken we pas laat richting de volgende camping. Tijdens de 7 uur durende rit heeft het gegoten. Toen we aankwamen op de camping bleek het daar al 9 dagen aan één stuk door te regenen. Onze hiking op de berg kon dus niet doorgaan. Gelukkig mochten we slapen in het kampgebouw waardoor we de tenten niet op hoefden te zetten. We hebben gezellig met zijn alle geslapen op de badmintonbaan en het voelde echt als een handbaluitje. We zouden eigenlijk 2 nachten blijven maar uiteindelijk werd besloten eerder door te rijden naar Mozambique. Dat bleek een goede beslissing aangezien we veel problemen hebben gehad met de visa\'s. De mensen uit noorwegen hadden nog geen visa en toen we bij de grens aankwamen bleek het visumapparaat kapot te zijn. Dit bleek geheel ons probleem en niet die van Mozambique. De enige oplossing was 400 km oprijden naar de volgende grenspost. Na 5 uur kwamen we daar aan en waren de visa gelukkig snel geregeld. Onze lodge was alleen niet haalbaar meer. We zijn daarom doorgereden naar Tete waar we uiteindelijk om 01.00 aan kwamen. De camping was letterlijk een ramp. Het stonk er verschikkelijk en er was vrijwel niets aanwezig. Iedereen was allang blij even te kunnen slapen. De volgende dag ging om 6 uur alweer de wekker om het volgende stuk te rijden. Het was een hele zit maar om 22.00 s\'avonds kwamen we aan in de lodge waar we werden ontvangen met een heerlijke coctail!

De lodge lag aan het stand waardoor we de dag daarna heerlijk konden zwemmen en verder lekker niets doen. Mozambique heeft prachtige stranden, alleen de bevolking vond ik daar wat minder. De witte mensen die wij daar ontmoet hebben, waren allemaal discriminerend naar de zwarte bevolking toe, iets waar ik slecht tegen kan. In de lodge hadden we weer even internet waardoor ik eindelijk weer even kon skypen met thuis. Daarnaast konden we al onze kleren wassen, geen overbodige luxe! Na 2 nachten zijn we doorgereden naar een andere lodge aan zee. We hadden met de groep een groot huis en 2 kleine casita\'s. Birgit (mijn roommate voor de reis) en ik hadden een klein huisje voor ons zelf en dus lekker de ruimte. De eerste avond hebben we gezellig met zijn alle gegeten in het restaurant aan het stand en heerlijk gezwommen in zee. De golven waren zo hoog en de stroming zo sterk dat je bijna niet kon blijven staan. Heel gaaf! De volgende dag was de zee te ruig om te gaan snorkelen. We hebben daarom lekker gewandeld over het strand, een boek gelezen en ik heb samen met Ischta yoga gedaan. s\'ochtends bleek het water te zijn weggevallen en ook de elektriciteit deed het niet waardoor we 2 dagen niet konden douche, het toilet het niet deed, we geen licht hadden en niets konden opladen. Het is en blijft een avontuur ;) De volgende dag was het weer nog steeds niet super maar ze zouden proberen om een snorkelplekje te vinden. Wat een ervaring om in een speedboot over de golven (van minstens 2 meter hoog) te varen. Doodeng maar zo gaaf! Onze eerste snorkelpoging was boven het rif. De eerste 15 minuten was er niets aan de hand, behalve dat je soms wat water in je snorkel kreeg en je hard moest zwemmen tegen de stroming in. Er was gewaarschuwd, niet in de buurt komen van de branding. Op het moment dat de golven omslaan wordt het gevaarlijk. Na 15 minuten ontstond er dan ook paniek omdat er één te ver was afgeraakt en niet goed tegen de stroming in kon zwemmen. Uiteindelijk met veel pijn en moeite en met een uitgeputte Jenny bereikte ze weer de boot. Achteraf gezien heeft ze echt heel veel geluk gehad! Het snorkelen bij het rif was dan ook snel over en we moesten direct terug de boot in. We hebben uiteindelijk in een rustig en ondiep stuk naar zeepaardjes gezocht maar deze bleken net zo zeldzaam als het zien van luipaarden.

Na 2 dagen rijden met de truck kwamen we uiteindelijk weer aan in Zuid-Afrika. Een raar idee omdat onze reis er bijna op zat. De eerste nacht hebben we geslapen op een camping in het Krugerpark zodat we de volgende ochtend vroeg op gamedrive konden. We zijn het park in gereden met onze eigen truck omdat deze zo hoog is dat je overal over heen kunt kijken. We hadden democtratisch besloten dat we alleen nog zouden stoppen voor giraffen, luipaarden, leeuwen en neushoorns aangezien iedereen aardig verzadigd was van de afgelopen 3 weken. Uiteindelijk bleken we niet heel veel geluk te hebben met het spotten van deze dieren (behalve de neushoorn!) maar aangezien onze gids onwijs veel over de natuur en de dieren kon vertellen was het een interessante ochtend. Na het middaguur zijn we doorgereden naar de volgende logde zodat we daar konden lunchen. We hebben met open mond naar het huis staan kijken. Het bleek een soort boomhut te zijn midden in het bos, aan de rivier. We hebben de middag lekker niets gedaan, s\'avonds met zijn alle gegeten, gekaard en tafelgevoetbald. Een mooie afsluiting van een geslaagd avontuur. De volgende dag om half 5 kwamen we aan in de drifterslodge van Johannesburg. De meeste van ons bleven nog een nachtje maar sommige vertrokken dezelfde avond al. Iedereen was de hele dag al een beetje van slag en het afscheid van Doc, Ischta en Siggi was niet makkelijk. De volgende ochtend was ik de eerste die vertrok. Iets waar ik wel blij om was, aangezien ik dan niet alleen over bleef.

De reis naar PE ging goed, al was het wel een heftig dagje. Totaal geen zin om de groep te verlaten en alleen door te reizen, maar toch ook blij om naar PE te gaan. Gelukkig kwamen Roos en Wil mij van het vliegveld halen waardoor ik gelijk aanspraak had! Gisteravond even gebeld met oma (want ze was jarig), mam en tante jeannette. Fijn om ze even gesproken te hebben, was ik wel aan toe!

Niets is wat je verwacht hier in Afrika en heb veel van de afgelopen weken geleerd. Het meest bezondere vond ik de groep, zo lang op elkaars lip en totaal geen problemen. Ik had het niet beter kunnen treffen!

Op naar 3 1/2 week PE en Ithemba :)