De twee weken die ik nu in Zuid-Afrika ben doen mij beter ademhalen.

Het is fijn om tijd door te brengen met Peter en te luisteren naar zijn verhalen. Fietsend, tijdens het auto rijden of aan tafel verteld hij over gebeurtenissen en ervaringen. Luisteren naar deze verhalen doen verdriet en soms zelfs pijn. Nooit zullen wij (Europeanen) volledig kunnen beseffen hoe oneerlijk de wereld is. Antwoorden als 'ik begrijp het' of 'dat kan ik mij voorstellen' zijn niet waar of gepast.

Gister waren we bij een tuincentrum. We werden daar geholpen door gekleurde en donkere mensen. In de stromende regen brengen ze je spullen naar de auto. Doorweekt en op oude schoenen door de modder. De vrouw liep mee naar de auto en Peter begon een gesprek met haar. Ze verdiende 150 rand per dag, omgerekend 10 euro en 70 cent. De bus kost haar 29 rand. Van wat er overblijft moeten zij en haar gezinsleden leven. De eigenaar van de winkel verdient hetzelfde bedrag per uur (als het niet meer is). De Afrikaanse donkere vrouw heeft 'geluk' omdat ze een baan heeft. Wel moet ze de hele dag in de stromende regen wachten op klanten die aankomen of vertrekken omdat de baas geen moeite neemt om een afdak te bouwen en zo te zorgen voor zijn werknemers.

De gehandicapten kinderen in Afrika krijgen een uitkering van de overheid. Hierdoor wordt de familie geholpen bij het opvoeden van het gehandicapte kind. Het bedrag dat de ouders maandelijks krijgen is omgerekend 17 euro per maand. Sommige ouders zijn zo arm en radeloos dat ze kinderen verminken of drankjes drinken tijdens de zwangerschap. Hierdoor kunnen ze de maandelijkse hulp van de regering aanvragen.

Nelson is een jongen dat een auto ongeluk heeft gehad jaren geleden. Hij zit nu in een oude rolstoel en leeft op straat. Zijn familie helpt of steunt hem niet. Als problemen niet in het zicht zijn, kunnen ze doen alsof ze nooit bestaan hebben. Nelson heeft geen geld of ID kaart en kan zich moeilijk verplaatsen. Belangrijker nog, hij heeft de hoop opgegeven. We hebben hem eergisteren geprobeerd te zoeken. Met koekjes en een grote kom warme soep. Hier in de buurt is een opvang voor gehandicapten mensen, Peter wil de komende weken proberen een plek voor hem te regelen. Het grote probleem is: mensen willen niet geholpen worden als ze de hoop verloren hebben.

Frustrerend is dat Peter en Daphne nog steeds de apartheid ervaren in hun dagelijks leven. Zeker omdat zij zich zo inzetten voor andere mensen, of ze nu gekleurd, donker of blank zijn. Daphne stond 2 weken geleden lang in de specsavers te wachten. Een blanke vrouw komt binnen lopen en word gelijk geholpen. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen.

Hoe vaak ben jij gestopt met lezen? Is je maag een slag omgedraaid?

Snel oordelen is makkelijk, goed luisteren vaak ingewikkeld. Dit soort verhalen mogen pijn doen, als we er maar over nadenken. Beseffen dat we geluk hebben en kleine dingen meer mogen waarderen. Elkaar helpen, zonder daarbij na te denken of je er zelf op achteruit gaat.

In het geval van Nelson, die de hoop heeft opgegeven en niet geholpen wil worden. Moeten iedereen zijn ogen sluiten en net doen of de jongen niet bestaat? Het is mooi om te zien hoe Peter vecht voor deze mensen en laat zien dat je met liefde, aandacht en doorzettingsvermogen veel kan bereiken. Als mensen maar weer gaan hopen!

Zoals Peter zo mooi zegt. Waarom repareren we wel een telefoon, laptop of andere materialen. We slepen ze van de ene naar de andere winkelen want we willen ze kost wat kost gerepareerd zien. Maar waarom 'repareren' we geen mensen door ze te helpen met problemen waar ze zelf niet uitkomen.

Mensen zullen vaak niet om hulp vragen maar met beter luisteren kun je weten wat mensen nodig hebben. Ook in Nederland zijn zoveel mensen die een luisterend oor kunnen gebruiken.

Nu zul je misschien denken, waarom zorgt Afrika dan dat ik beter kan ademhalen? Hoe arm de mensen ook zijn, ze zijn blij met wat ze hebben. Je ziet ze vrijwel altijd lachen, of het nu de kinderen van Ithemba zijn of de mensen uit de townships. Mensen lopen hier door het leven en staat stil bij de mooie en kleine dingen die een dag te bieden heeft ondanks alle narigheid. Het doet beseffen dat wij vooral veel rennen en vrijwel nooit stilstaan om even te genieten. Het land en de mensen laat mij nadenken over wie ik zelf ben. Het land en de mensen verwarren mij omdat ik de dingen die hier gebeuren niet volledig kan begrijpen maar het land en de mensen laten mij vooral vaart minderen!